Klassieke muziek verwijst vaak naar West-Europese kunstmuziek als geheel. Echter, het klassieke tijdperk eigenlijk verwijst naar de laatste helft van de 18e eeuw en het eerste deel van de 19e eeuw. Het werd voorafgegaan door de barokke tijdperk en gevolgd door het romantische tijdperk. Scherpe onderscheidingscriterium is een enigszins kunstmatige ingreep in dat dit vaak na het feit gebeurt. Er zijn echter aanzienlijke verschillen tussen de drie tijdperken die de componisten bewust bewust van waren. Muziek, net als andere soorten kunst, vordert door nieuwe regels, ideeën en methoden te creëren.
Gebruik een tijdlijn te onderscheiden van de barok, klassieke en romantische tijdperken. Een tijdlijn plaatst elke periode in zijn historische context. De grenzen tussen elke periode zijn niet vast. De verschillende perioden overlappen elkaar tot op zekere hoogte. Echter, zijn de traditionele data voor elk tijdperk: de barok, 1600-1750; het klassieke tijdperk, 1750-1830; en het romantische tijdperk, 1815-1910.
Luister naar de oeuvre van de belangrijkste componisten van elk tijdperk. Luisteren naar werken biedt specifieke details en voorbeelden van de verschillen en overeenkomsten tussen de drie tijdperken. Belangrijke componisten van de barok zijn onder meer Henry Purcell, George Frideric Handel en Johann Sebastian Bach. Klassieke tijdperk componisten zijn Franz Joseph Haydn en Wolfgang Amadeus Mozart. Ludwig van Beethoven is een overgangsperiode figuur tussen de klassieke en het romantische tijdperk. Hij wordt beschouwd als de vader van het romantische tijdperk. Andere belangrijke romantische componisten zijn Franz Schubert, Richard Wagner en Johannes Brahms.
De drie tijdperken met muzikale kenmerken onderscheiden. De barok was sterk beïnvloed door de ideeën van de verlichting van de rede, orde en vooruitgang. Barokmuziek benadrukte mathematische precisie in de samenstelling en de organisatie van de muziek. De onderscheidende kenmerken zijn muzikale experimenten, harmonieleer en contrapunt techniek, die gebruik maakt van meerdere, gelijktijdige melodieën die gaan samen of in tegengestelde richtingen maar omzetten in het tonica-akkoord. De klassieke componisten neiging om liever eenvoudigere muzikale patronen en melodieën, en ze benadrukte en gerespecteerde de muzikale regels en formulieren voor compositie. Een van de primaire kenmerken van de romantische componisten was de wens om het overtreden van de traditionele regels van muzikale compositie. De 19de eeuw was dat een tijd van revolutionaire activiteit in Europa en dit kwam tot uiting in de muzikale ideeën van de tijd.