Klassieke poëzie brengt bij mind dichters van het verleden, zoals John Donne, Robert Browning, Lord Byron en Emily Dickinson. Gedichten beschouwd als klassieke omvatten "Jeruzalem" door William Blake en "Een Red, Red Rose" door Robert Burns. Bepaalde kenmerken identificeren klassieke poëzie, hoewel alle van de poëzie van de oude Romeinen en Grieken wordt ook wel aangeduid als klassieke.
Passie en gedachte
Klassieke gedichten bestaan meestal uit een combinatie van gedachte en passie. Emoties worden geanalyseerd vanuit een intellectueel oogpunt en passie is evenwichtig uit met redeneren en rationaliseringen. Het resultaat is een vermenging van emoties, intellect en vaak houden. Klassieke gedichten impliceren vaak omgangstaal toespraak, omdat de tekst diction grandioze kan worden.
Concentratie in de klassieke poëzie
Concentratie, wanneer waarnaar wordt verwezen in termen van klassieke poëzie, betekent te richten op een idee of een punt van argument. Veel klassieke dichters als Virgil, Alexander Pope, Homer en Geoffrey Chaucer gebruikt beginsel argumenten die liep gedurende hun gedichten als centraal thema. Het argument kan de waarde van ridderlijkheid van de tijd weer te geven. De personages waren vaak moedige helden zoals koning Priamus en Odysseus, ridders en krijgers.
Wit
Wit is geopenbaard in de paradoxen in de klassieke poëzie uit te leggen van onderliggende betekenissen gebruikt. Wit kan subtiel in klassieke gedichten of openlijk gebruikt worden. Augustus poëzie, een soort klassieke Engelse poëzie, werd vooral bekend om zijn voorliefde voor wit en de urbane, vaak met betrekking tot de Romeinse waarden.
Hoogmoed
Eigendunk, wellicht het belangrijkste kenmerk van klassieke poëzie. Hoogmoed is in wezen een simile of vergelijking tussen twee dingen die niet gelijk zijn. Bij het lezen van een eigendunk in klassieke gedichten, is het verschil tussen de dingen die worden vergeleken zo groot dat de lezer zich volledig bewust van het.
