De massa van een ster is één kenmerk dat dat hemelse lichaamseigen lot bepaalt. Het gedrag van de end-of-life hangt volledig haar massa. Dood komt voor lichtgewicht sterren, rustig, een rode reus vergieten haar huid om het dimmen witte dwerg achterlaten. Maar de finale voor een zwaardere ster kan heel explosief!
Middellange sterren zijn die dat te groot om te eindigen als witte dwergen en te klein om te worden zwarte gaten, jarenlang hun stervende als neutronensterren. Wetenschappers hebben deze categorie in de buurt van 3.2 zonnemassa's een ondergrens van net boven de 1.4 zonnemassa's en een bovengrens te hebben waargenomen. (Een "zonnemassa" is een maateenheid die ongeveer dezelfde massa als onze zon.)
De grootte van een ster wordt bepaald door hoeveel kwestie is beschikbaar in de bovenliggende nevel. Deze wolk van stof- en gasemissies begint op instorten op zich als gevolg van de zwaartekracht, vormen een steeds warme, heldere, dichte massa in het midden: een protoster.
Wanneer de protoster voldoende warm en dichte is, begint het proces van kernfusie waterstof plaatsvindt in haar kern. Fusie produceert genoeg stralingsdruk tegen de kracht van de zwaartekracht; dus ophoudt gravitationele instorting. De protoster is een werkelijke ster geworden in de hoofdreeks fase. De ster zal besteden het grootste deel van de levensduur in deze periode van stabiliteit, het genereren van licht en warmte via de fusie van waterstof in helium voor miljoenen jaren.
Wanneer de ster kern uit waterstof loopt, heeft zwaartekracht zijn manier nogmaals--dat wil zeggen, totdat de temperaturen stijgen hoog genoeg om helium fusion, die de uiterlijke druk nodig om te stabiliseren dingen produceert. Wanneer geen helium niet, begint de cyclus opnieuw. De kern dus schommelt tussen staten van compressie en evenwicht steeds hoge-temperatuur fusiereacties plaatsvinden. Ondertussen, de extreme hitte zorgt ervoor dat de buitenste laag van de ster, of "shell," uit te breiden tot een straal die vergelijkbaar is met die van de baan van de aarde. Bij deze een grote afstand tot de kern, zal de shell afkoelen genoeg om rood. De ster is nu een rode reus.
Kernreacties ophouden voor altijd als de kern van de ster is teruggebracht tot ijzer; dat element zal niet zekering zonder extra energievoorziening. Gravitationele instorting hervat catastrofaal met een kracht die sterk genoeg is om te vernietigen de zeer kernen van de atomen waaruit de kern. Dit genereert zoveel energie dat de explosie de hemel voor lichtjaar in elke richting domineert. De ster is supernova gegaan.
Ondertussen wat overblijft van de ster gekrompen tot een diameter niet groter zijn dan een paar kilometer--ongeveer de grootte van een stad. Bij deze dichtheid is de uiterlijke druk gegenereerd door protonen en neutronen reageren op compressie ten slotte voldoende zwaartekracht halt toe te roepen. De ster is zo dicht dat, als u een theelepel van haar materiaal naar de aarde brengen kon, zou het een biljoen ton wegen. Het draait tot 30 keer per seconde en een zeer grote magnetisch veld vertoont. Het is een neutronenster, de laatste fase van de levenscyclus van een middelgrote ster.