Edgar Allan Poe's "The Premature Burial" is niet een horrorverhaal, maar een artikel waarin voorbeelden van voortijdige begrafenis en een recapitulatie van ideeën van Poe's eigen verhalen van terreur. Het presenteert drie grote thema's verspreid zijn fictie--obsessie, waanzin en de angst voor de dood. Het biedt ook één van de kleine: hoop.
THEMAGEBIED: Centrale obsessie
Poe protagonisten zijn niets als niet geobsedeerd; de meeste "Premature Burial" herhaalt van de verteller angst voor ontwaken, begraven in een doodskist, naar een definitieve beproeving van geschreeuw en verstikking. Obsessie domineert veel Poe terror tales: "Tell-Tale Heart" gegevens van een gek obsessie met een old man's "evil eye," terwijl "Ligeia", een man's obsessie met zijn dode geliefde vertelt en haar terugkeer naar leven en "The Black Cat" van een dronkaard obsessief haat van zijn vrouw huisdier behandelt.
THEMAGEBIED: Bezig met de dood
Hand-in-hand met obsessie is Poe preoccupatie met de dood en haar standvastigheid als een eindbestemming: de verteller "Premature Burial" acht dood de voortdurende herinnering aan zijn sterfelijkheid. Dood-fear is ook voortdurend in andere protagonisten Poe: voortijdige begrafenis bezighoudt Roderick Usher in "The Fall van de House of Usher," Prins Prospero bouwt een fort tegen de dood--die aankomt toch--in "The Masque of the Red Death" en de "The Pit en the Pendulum" Verteller staart dood in het gezicht in het verhaal.
THEMA: waanzin
Obsessie met angst voor de dood in combinatie levert waanzin in veel gevallen, dus er is weinig wonder Poe's thema van krankzinnigheid vertaalt naar zo veel van zijn protagonisten. De vertellers van "The Black Cat," "The vat van Amontillado" en "The Tell Tale Heart" zijn allemaal gek in verschillende graden; de mannen geobsedeerd met de dode minnaars in "Ligeia", "Morella" en "Berenice" zijn dicht genoeg bij waanzin op termen te spreken. Sommige nog steeds aandringen dat Poe was krankzinnig, ondanks overweldigend bewijs van het tegendeel.
Minor thema: hoop
"Premature Burial," in tegenstelling tot de meeste Poe geschriften, biedt ook de kleine thema van hoop; als "De put en de slinger," heeft "Begraven" een happy end. De verteller ondergaat een vermeende begrafenis die is eigenlijk een illusie; Hij herstelt van hoop, en denkt niet meer "bugaboo verhalenbundel--zoals dit." Hoop kan een oneven aanvulling op Poe's thema's, maar was misschien zijn alleen gezonde reactie op de dood, waanzin en obsessie.