Ziekte van Addison kunnen moeilijk te diagnosticeren omdat de symptomen ervan die van andere ziekten nabootsen. Een hond kan doorlopen fasen van lethargie en gastro-intestinale boos, of hij niet zijn normale, happy-go-lucky zelf. Dat komt omdat zijn bijnier, verantwoordelijk voor de adrenaline rush, werkt niet correct. Het is achter de reactie van de vlucht-of-strijd, verstrekken de vliegende start voor een goede reactie op spanning. Als je hond niet werkt, legt uit waarom hij is uit zijn spel.
De bijnier en de ziekte van Addison
Zit zijn nier, bijnier van uw hond heeft twee gebieden: de medulla in het midden en de cortex, die de medulla omringt. De cortex produceert corticosteroïden om hem reageren op stress te helpen. Van een hond cortex kan af en toe, niet leiden tot de hormonen die nodig zijn voor een reactie op een stressvolle situatie, die is wat er gebeurt met een hond met hypoadrenocorticism, of de ziekte van Addison. Bepaalde medicijnen, zoals ketoconazol, de productie van corticosteroïden kunnen verstoren, maar meestal de oorzaak van de ziekte van Addison is onbekend.
Ziekte van Addison is ongebruikelijk bij honden, maar wanneer zij presenteert het neigt optreden bij honden die vrouwelijke en jonge op middelbare leeftijd. Portugese Waterhonden, bearded collies, standaard poedels, Rottweilers, wheaten terriër en de West Highland white terriërs zijn vaak gevoeliger voor hypoadrenocorticism.
Symptomen van de ziekte van Addison
Een hond met de ziekte van Addison zal verschijnen lusteloos en misschien ervaring diarree of braken--hij is gewoon niet op zijn spel. Een hond kan drinken en plassen meer, eet minder gewicht dalen en ervaren pijn in zijn rug benen. Andere symptomen zijn tremoren, depressie, uitdroging, lage temperatuur, spierzwakte en haaruitval. Zijn symptomen kunnen komen en gaan volgens stress niveaus, maar uiteindelijk hij een crisis van de Addisonian, ervaren zult wanneer hij van shock, stort omdat zijn lichaam kan niet goed reageren op stress.
Een hond in crisis ervaringen zeer lage bloeddruk en een onregelmatige hartslag, omdat zijn hartfunctie heeft verstoord door te veel kalium. Zijn creatinine en bloed ureumstikstof zijn verheven, vaak hem op de ingebruikneming van nierfalen, en zijn bloed suiker kan worden kritisch laag. Rehydratie therapie werkt wonderen voor een hond in crisis, die duidt op een bijnier probleem in plaats van nierfalen.
Diagnose van de ziekte van Addison
Diagnose van de ziekte van Addison kan worden taai omdat het bootst zo veel andere voorwaarden; de meeste honden zijn gediagnosticeerd op het punt van hun Addisonian crisis. Een hond in Addisonian crisis veterinaire aandacht vereist, en behandeling kan het overwinnen van de gevolgen van de ziekte die in een routine bloedonderzoek blijken zou.
De ACTH-stimulatie test is de alleen definitieve test voor hypoadrenocorticism. Deze test beheert een dosis van ACTH, het hormoon dat verantwoordelijk is voor het vrijgeven van corticosteroïden wanneer dat nodig is. Een niet-Addisonian hond zal reageren op ACTH met hogere niveaus van cortisol, terwijl een hond met de ziekte van Addison geen antwoord, heeft aangezien zijn cortex is niet het produceren van corticosteroïden.
Te verkeerd stellig is mogelijk als een hond een Addisonian gebeurtenis heeft meegemaakt en is behandeld met corticosteroïden binnen een paar dagen van de test.
Beheer van de ziekte van Addison
Een Addisonian-gebeurtenis is een veterinaire noodsituaties die onmiddellijke behandeling vereisen. Intraveneuze vloeistoffen worden gewoonlijk beheerd en hormoon vervanging nodig is. Na een diagnose van hypoadrenocorticism vereist een hond regelmatige hormoon supplementen. Een orale medicatie is één optie, beheerd of twee keer per dag, vergeleken met de injecteerbare optie, ongeveer om de 25 dagen toegediend. De medicatie wordt vaak aangevuld tijdens stressvolle gebeurtenissen, zoals voor een reis of vóór de operatie.
Tijdens de eerste vier weken van hormoon vervanging zijn per veterinaire bezoeken vereist om te controleren van hormoon en elektrolyt niveaus om te bepalen van een juiste dosering. De hond vergt een bloedonderzoek tussen twee en vier keer per jaar, afhankelijk van zijn conditie, om ervoor te zorgen zijn dosis volstaat.
