Cryptografie dateert uit verscheidene millennia. Vroeg op, waren de berichten gecodeerd door een afzender en gedecodeerd door een geadresseerde met sleutels. Deze coderen en decoderen van de sleutels waren precies hetzelfde, dus moesten zij alles maar de afzender en de ontvanger geheim worden gehouden. Die gewijzigd in de vorige eeuw. De Britse geheime dienst en later een paar van de professoren van de Stanford-universiteit ontwikkelde een nieuwe cryptografische methode: openbare en persoonlijke sleutels.
Symmetrische codering
Tot het midden van de 20e eeuw, wanneer de twee partijen willen uitwisseling van geheime informatie over een afstand, elk een "codeboek" zou vereisen voor het coderen en decoderen van het bericht. Deze "codeboek" kan variëren van een eenvoudige vervanging van de letter-voor-nummer aan apparaten zoals de Enigma-machine, die Duitsland ontwikkeld tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is mogelijk om het breken van de code in symmetrische codering, zoals werd bewezen toen Alan Turing aan Bletchley Park ontworpen een ontcijferen machine die van de Enigma-machine codering kraken.
Openbare en persoonlijke sleutel
De oplossing voor dit beveiligingslek codering kwam in de tweede helft van de 20e eeuw en bestond uit twee delen. Ten eerste bestond de oplossing uit met behulp van een openbare sleutel of codering script dat bekend was voor beide partijen, evenals die publiekelijk beschikbaar zijn. Het tweede deel van het systeem gebaseerd op het bestaan van persoonlijke sleutels. Zowel de afzender als de geadresseerde hebben hun eigen openbare en persoonlijke sleutels, elk uniek maar delen wiskundige gemeenschappelijkheid met de andere.
Een eenvoudig voorbeeld van een persoonlijke sleutel is een vijfcijferig niet-priemgetal. Dit getal berekenen door optelling van de talrijke kleinere aantallen. U kunt elk van deze combinaties als een unieke sleutel, maar alle combinaties moeten optellen tot hetzelfde nummer. De vijf cijfers niet-priemgetal is de openbare sleutel; de unieke combinatie van nummers toevoegen tot dat getal de persoonlijke sleutel is. Als iemand wil voor het coderen van een document voordat u het verzendt, kan hij doen met behulp van de openbare sleutel van de geadresseerde. De ontvanger kan dan de eigen persoonlijke sleutel gebruiken om het document te decoderen.
Digitale handtekeningen
Een afzender kunt ook codering met openbare en particuliere sleutels gebruiken om een digitale handtekening te maken. De geadresseerde kan vervolgens controleren of de legitimiteit van de oorsprong en de Schepper van het bericht. De naam of de identificatie van de afzender is gecodeerd, of "hashed," met behulp van de afzender privé sleutel en verzonden via het Internet. Wanneer deze is ontvangen, geldt de ontvanger de openbare sleutel van de afzender aan de digitale handtekening controleren of dat het door de legitieme partij werd verzonden.
Algoritmen
Openbare en particuliere sleutels creëren is niet zo eenvoudig als het voorbeeld van de vijf-figuur niet-priemgetallen. Over het algemeen impliceert het proces ingewikkelde wiskundige formules die alleen bekend is aan de partijen die met behulp van de gecodeerde communicatie. Deze formules worden geïdentificeerd als algoritmen. Ze bestaan vaak uit meerdere pagina's van formules en cijfers die worden gebruikt voor het omzetten van SMS-berichten in de digitale formaten gebruikt in zowel de publieke en de private sleutel creatie. Gebruikers zijn niet verplicht om te leren van deze algoritmen; Zij treden slechts een of twee toetsen op het toetsenbord van de computer, tablet of smartphone om te beginnen de codering of decodering van elk bericht met behulp van de openbare en particuliere sleutels proces.
