De No Child Left achter Act is een nationale wet die in januari 2002 in werking werd ondertekend door President George W. Bush. De wet onderwijs prioriteit en tracht te geven gelijke onderwijskansen voor alle studenten in de Verenigde Staten. Dit artikel behandelt de geschiedenis van de wet, de eigenschappen, betekenis, effecten en voordelen.
Geschiedenis
De No Child Left achter Act was eigenlijk een wedergeboorte van de lagere en secundaire onderwijs Act (hen) van 1965. Deel van Lyndon Johnson's "Great Society," het doorgeven van hen vertegenwoordigde de eerste keer dat federale, staats en lokale regeringen kwamen samen om te beginnen de nationale probleem van slecht presterende scholen door het hele land door het verstrekken van de federale financiering voor studenten en scholen in uitdagende sociaal-economische situaties aan te pakken. Sinds 1965, heeft de wet binnengebracht en reauthorized elke vier of vijf jaar. Tijdens de regering-Clinton, partijpolitiek verhinderd dat het wet wordt reauthorized, maar in 2000, tijdens de presidentiële campagne, George W. Bush reprioritized de wet, munten van de zin dat 'geen enkel kind mag worden achtergelaten.' Tijdens Bush begon te strijden voor deze reauthorization, hij, samen met senatoren Lieberman en Bayh, ook gekoppeld aan een voucher voorstel dat zou voor de keuze van de school. Het eindproduct, een 1100-pagina wet, werd gestemd en aangenomen door het Congres in December 2001 (Zie de referenties: Ohio Education Association).
Functies
Volgens het Amerikaanse ministerie van onderwijs, de No Child Left achter Act heeft vier hoofdlijnen: "sterker verantwoordingsplicht voor de resultaten, meer vrijheid voor staten en gemeenschappen, bewezen methoden van onderwijs en meer keuzemogelijkheden voor ouders" (zie verwijzingen). Om sterker verantwoordingsplicht, moeten scholen geven kinderen de diensten die ze nodig hebben om succesvol te zijn in de klas. Zo moeten scholen verslag van hun school voortgang in jaarverslagen en beheren van de gestandaardiseerde testscores voor het meten van de vooruitgang. Als een school is niet het maken van haar jaarlijkse doelstellingen, zal het uiteindelijk moet veranderen haar educatieve strategieën. De wet voorziet ook vrijheid bij de beslissing hoe toe te wijzen federale financiering. Scholen kunnen middelen gebruiken voor hun specifieke behoeften en niet voor een vooraf bepaalde checklist en scholen zijn verplicht om gebruik wetenschappelijk bewezen, onderzoek van de programma's evenals "hooggekwalificeerde docenten." Tot slot mogen ouders school keuze. Als de openbare school in hun wijk is ondermaats voor een twee jaar op rij, kunnen ouders hun kind naar een ander openbare school sturen of charter school in hun wijk. Echter schoolinschrijvingen verder reikt dan alleen het kiezen van een school. Volgens het Amerikaanse ministerie van onderwijs komen"studenten uit gezinnen met lage inkomens in scholen die niet voldoen aan de normen van de lidstaat gedurende ten minste drie jaar in aanmerking voor aanvullende educatieve diensten, met inbegrip van begeleiding, naschoolse services en summer school. Ook hebben studenten die een aanhoudend gevaarlijke school of zijn het slachtoffer van een geweldsmisdrijf terwijl in hun school de optie naar een veilige school binnen hun wijk."
Betekenis
Voor de eerste keer, Staten en scholen krijgen duidelijke verwachtingen en publiekelijk verantwoording verschuldigd zijn voor vooruitgang. Volgens The Education Trust, "NCLB standaarden als een manier om te egaliseren onderwijskansen" (zie verwijzingen). Ongeacht welke school een kind woont, zijn de academische normen die het kind moet voldoen aan hetzelfde. Scholen zijn verplicht om jaarlijks gestandaardiseerde tests geven en ervoor zorgen dat studenten aan specifieke academische benchmarks binnen een bepaald tijdsbestek. De wet voorziet voor de eerste keer, gevolgen voor mislukte eisen. Volgens de Education Trust, moeten "Staten publiceren een formule genaamd onvoldoende jaarlijkse vooruitgang (AYP) over de vraag hoe ze zal bepalen hoeveel vooruitgang scholen moeten elk jaar. Als scholen niet hun doelen AYP, moeten de Staten hulp bieden. Als scholen niet na 6 jaar verbeteren, moeten fundamentele veranderingen plaatsvinden." Scholen moeten ook "definiëren wat vormt een hooggekwalificeerde leraar, en de rapportdefinitie aan het publiek." Scholen moeten ook publiekelijk verslag hoe alle groepen studenten gaan en als ze zijn voldoen aan de vereiste normen voor succes. Ten slotte, NCLB staat voor de keuze van de school, zodat ouders om te beslissen waar te sturen van hun kind.
Effecten
Effecten van NCLB zijn geweest meer negatieve dan verwacht. Beheerders zijn onder druk gezet te hebben "hooggekwalificeerde docenten" maar vaak zijn verward aan wat dat betekent. Scholen in lagere presterende districten ondervindt problemen bij het vinden van "hooggekwalificeerde docenten." Volgens een middelbare school principal geïnterviewd door het zuidoosten Center voor de kwaliteit van het onderwijs, kiezen"als het district zou direct meer leerkrachten die zich gekwalificeerd in scholen als het mijne zou beter zijn, maar een heleboel keer, als leerkrachten kijken naar demografische gegevens van openingen... ze de scholen die niet zijn lage uitvoeren, en dat laat ons hebben om te kiezen van leerkrachten die restjes die niet gekwalificeerd zijn. " Ook vanwege de begrotingstekorten, sommige staten zich niet veroorloven te geven van de scholen de financiële middelen die ze nodig hebben om te voldoen aan de nationale normen. Over het geheel genomen effecten niet positief geweest voor degenen die dit het meest nodig.
Voordelen
NCLB laat ouders zich meer bewust zijn van de vooruitgang van hun kind en stelt de school voortgangsverslag beschikbaar aan de gezinnen en gemeenschappen, zorgen voor sterkere verantwoording. NCLB vereist jaarlijkse tests waarmee docenten en opdrachtgevers om te herstructureren van hun curriculum behoeften van elke student. Een ander voordeel is dat scholen meer geld dan ooit tevoren krijgen, hoewel het wellicht niet altijd genoeg. Volgens het Amerikaanse ministerie van onderwijs zijn"Staten en lokale school districten nu ontvangen meer federale financiering dan ooit tevoren voor alle programma's onder geen enkel kind... Dit vertegenwoordigt een stijging van 59,8 procent van 2000 tot 2003 achtergelaten." De wet maakt het ook mogelijk scholen meer creativiteit in hoe ze besteden hun geld en mandaten dat scholen gebruik van best practices voor instructie.
