Beroemd gemaakt door klassieke films zoals "Run Silent, Run Deep," Amerikaanse onderzeeërs in de Tweede Wereldoorlog de ontmoedigende uitdaging van het overwinnen van enorme tekortkomingen in de kwantiteit en kwaliteit, toen de oorlog begon. Hoewel U.S. subs zelden deelgenomen aan de Atlantic theater van de oorlog, de Pacific bleek een uitdagende slagveld, als subs met luchtverontreiniging over lange afstand en diep-duiken mogelijkheden nodig waren teneinde de detectie terwijl het sluipen up op hun Japanse vijanden. Veel klassen van subs werden gebouwd tijdens de oorlog, maar slechts enkele opmerkelijke successen geboekt.
S-klasse
Opgebouwd uit 1920-1924, de S-klasse-onderzeeërs de steunpilaar van de Amerikaanse onderzeeër vloot in de vroege dagen van de Tweede Wereldoorlog opgericht. Ontworpen als verbetering over WWI subs, was de S-klasse hopeloos achterhaald door Duitse, Japanse en zelfs Engelse subs tegen de tijd dat WWII begon. Hun kleine omvang--800 ton water oppervlakte verplaatsing gewicht--maakte hen langzaam in ruwe zee, en met slechts vier torpedobuizen, deze boten waren niet in staat om te staken op vele doelen tegelijk, de sub het belangrijkste voordeel van een verrassingsaanval te beperken. Hun doeltreffendheid beperkt tot meestal kust taken, de S-klasse schepen werden afgeschaft zodra nieuwe onderzeeërs kunnen worden gebouwd ter vervanging van hen.
Sargo-klasse
De Sargo-klasse was een van de eerste klasse van de VS van onderzeeërs te serieus vechten Japans van lange-afstands basen zoals Pearl Harbor te verschepen. Verdringt 1.450 ton, deze boten veel meer oceaan opgeschoten dan deed de S-klasse, en met vier achtersteven torpedo's naast vier in de boeg, de Sargo-klasse was twee keer zo veel kracht leveren in een verrassingsaanval. Bovendien kon de Sargo-klasse duiken aan 250 voeten, 50 voeten meer dan de S-klasse. De extra diepte toegevoegd aan de sub de mogelijkheid te bedienen stil en detectie te voorkomen.
Gato-klasse
Begonnen in 1940, waren de Gato class boten de eerste echt moderne onderzeeërs van de Amerikaanse vloot. Zij verdreven 1,525 ton, 10 torpedobuizen (zes toekomen, vier achterste), en kon duiken tot 300 voet. In vergelijking met Britse of Duitse onderzeeërs, de Gato-klasse was aanzienlijk groter, en dus duif en manoeuvreerde veel langzamer. De kenmerken werden geacht door de Marine, echter aanvaardbaar omdat de grotere omvang toegestaan voor een grotere brandstofcapaciteit en dus langer bereik, een noodzaak in de Pacific uitgestrektheid. Japanse subs, waartegen de Gato-klasse vocht, waren om dezelfde redenen ook groot.
Balao klasse
Met meer boten dan elke andere klasse van Amerikaanse onderzeeërs belichaamd de Balao klasse onderzeeërs van de VS vanaf 1943 tot het einde van de oorlog. Hoewel vergelijkbaar met de Gato-klasse, was het primaire verschil een dikkere romp van de druk, waardoor de Balao om te duiken aan 400 voeten in tegenstelling tot de Gato van 300 voeten. De toegevoegde diepte bewezen zeer nuttig, als de waterdruk op dit niveau gehandeld als een uitstekende isolator, maken de sub bijna volledig niet detecteerbaar door hedendaagse oppervlakte craft.
