In een artikel van 1992 in het "Harvard educatieve Review", Mount Holyoke College Professor Beverly Daniel Tatum geïdentificeerd vijf fasen die mensen van kleur doorlopen om een gevoel van raciale identiteit. Tatum van werk bespreekt de manier race aanstuurt studenten uit minderheidsgroeperingen in een educatieve omgeving en hoe problemen ontwikkelen van een gezond gevoel van raciale identiteit nadelige gevolgen hebben voor een student onderwijs.
Vroege stadia
Fase één heet pre ontmoeting en gaat op zoek naar acceptatie bij blanken. Dit stadium omvat ook een persoon zijn rug op zijn eigen ras. Een persoon in dit stadium zal vaak imiteren de witte cultuur manier van spreken en dressing, alsmede nemen op de witte cultuur geloofssysteem, waarden en prioriteiten. De persoon kan ook geloven dat RAS en racisme heeft niets te maken met iemands vermogen om zijn doelstellingen te verwezenlijken en moeten niet relevant.
Tweede fase heet ontmoeting en treedt meestal op na een individu het slachtoffer van racisme. Het onderwerp vooroordelen wordt veroorzaakt een persoon te erkennen van haar identiteit als een lid van een vervolgde groep en leidt tot een ontwaken van banden aan haar eigen race. Dit stadium kan ook tot ontgoocheling leiden zoals van de persoon eerder overtuigingen over de samenleving gehouden en haar plaats in het moet worden herzien.
Keerpunt
Fase heet onderdompeling en is een directe reactie op de fase twee. Deze fase zorgt ervoor dat een persoon om te gaan in de tegenovergestelde richting en zijn eigen cultuur volledig omarmen zijn rug witte cultuur en het vermijden van alles gezien als "White." Dit stadium omvat vaak een uiting van een intense belangstelling in de geschiedenis en de cultuur van zijn eigen race persoon.
Stager vier heet internalisering en treedt op zodra de persoon veilig in zijn eigen identiteit binnen zijn race is. Op dit punt, de persoon zal stoppen voelen de noodzaak om te identificeren alleen met haar eigen race en zal beginnen te vormen relaties met specifieke blanken die ze mee op een persoonlijk niveau krijgt. De laatste fase heet internalisering/inzet en treedt op wanneer de persoon klaar is om de wereld buiten zijn eigen race ervaring, maar blijft zich inzetten voor de verbetering van de omstandigheden voor zijn race.
Vroege stadia van witte ras identiteit
Volgens Janet E. Helms, Ph.D., een professor aan het Boston College Lynch School of Education, gaan blanken door middel van de zes fasen van raciale identiteit. In de eerste fase, contact, de blanke is van mening dat de race niet een probleem in het leven is en iedereen wordt behandeld hetzelfde. De tweede fase, desintegratie, treedt op wanneer de witte persoon beseft dat racisme bestaat en negatieve invloed op het leven van mensen van kleur. Dit besef leidt tot schuld en schaamte, en als de persoon niet kan een positieve uitlaatklep om te gaan met deze gevoelens vinden, ze verplaatst naar de derde fase, reïntegratie, die wordt gekenmerkt door een gevoel van raciale superioriteit gebruikt voor het verlichten van schuldgevoelens.
Eindstadia van witte ras identiteit
Als een persoon door het stadium van de reïntegratie op een positieve manier beweegt, pakt hij de volgende fase, pseudo-onafhankelijkheid, waarbij zijn witte ras identiteit te aanvaarden en erkennen dat racisme bestaat, nog verlaten sociaal activisme aan niet-blanken. De laatste twee fasen optreden wanneer de blanke kennis heeft van en met racistische leden van zijn eigen ras betrokken, bekend als onderdompeling/emersion en de eindfase, autonomie bereikt en besluit om te werken voor gelijkheid en sociale rechtvaardigheid en het nemen van een actievere houding van de anti-racisme.
